اگر تانوس در جنگ ابدیت نیمه دیگر انتقام جویان را نابود می کرد چه می شد؟ - وبلاگ مهدی

به گزارش وبلاگ مهدی، اگر تانوس نیمه دیگر انتقام جویان را با بشکن خود در فیلم انتقام جویان: جنگ ابدیت از بین می برد، وقایع این فیلم به شکلی بسیار متفاوت پیش می رفت.

جهت گیری داستان و تکیه آن بر تیم اصلی انتقام جویان مارول مانند کاپیتان آمریکا، مرد آهنی، ثور، بیوه سیاه، هالک و هاوک آی در کنار مرد مورچه ای، نبیولا، راکت و ماشین جنگی معقول بود. آن ها با دوستان قدیمی خود خداحافظی کردند تا افراد تازهتر بتوانند لباس ابرقهرمانی به تن نمایند و دنیا را نجات دهند؛ همین فرایند منجر به یک نتیجه احساسات برانگیز و رضایت بخش شد.

تانوس قدرت سنگ های ابدیت را به دست گرفت و ثور در نبرد به سر او ضربه نزد و پنج سال از آن وقایع گذشت. در این مدت زمان تونی استارک پدر شد، بروس بنر خاتمه کنترل خشم درونی خود را به دست گرفت، ثور افسرده شد، استیو راجرز یک گروه خودیاری راه اندازی کرد، کلینت بارتون با تبدیل شدن به یک فرد یاغی، جایگاه قهرمان بودن خود را مبهم جلوه داد و ناتاشا رومانوف هر کاری که می توانست انجام داد تا انتقام جویان به جای مانده را کنار هم نگه دارد. با این حال، اسکات لنگ ایده پرش زمانی را عنوان کرد و تونی استارک آن را یک طرح عملی دانست. میل جمعی این قهرمانان برای اصلاح اشتباهات گذشته و بازگرداندن افرادی که از دست داده بودند بسیار قوی بود و نمی توان این مسئله را نادیده گرفت.

اگرچه همه این ها می توانست کاملا متفاوت باشد. ماهیت نقشه تانوس این بود که هیچ تفاوت ارزشی بین کسانی که پس از بشکن زنده اند و مرده اند وجود نداشته باشد. نتیجه بشکن کاملا تصادفی و غیرقابل پیش بینی بود و یک نسل کشی در مقیاسی غیرقابل درک رخ داد اما تانوس ادعا می کرد که این امر منصفانه است. این اتفاق یک سوال جالب را ایجاد می نماید: اگر نیمی دیگر از انتقام جویان از بشکن جان سالم به در می بردند اوضاع چگونه پیش می رفت؟ ما از قبل چیزهایی درباره این شخصیت ها می دانیم. پس می توان حدس زد که آن ها چگونه از قدرت و توانایی های خود استفاده می کردند تا نه تنها گذشته را تغییر دهند، بلکه زمینه را برای رشد انتقام جویان در آینده نیز فراهم نمایند.

پرش زمانی بازی خاتمهی باز هم ممکن بود اتفاق بیافتد

به راحتی می توان گفت که تونی استارک یا مرد آهنی شخصیت برجسته انتقام جویان است. به هر حال، او بود که دنیای سینمایی مارول را شروع کرد و اغلب ثابت نموده که باارزش ترین قهرمان و در عین حال، همان طور که در انتقام جویان: عصر اولتران دیدیم، علت مسائل تیم است. ارزش او دوباره در انتقام جویان: بازی خاتمهی نشان داده شد و او از هوش خود برای حل مشکل سفر در زمان استفاده کرد. این مسئله ای به گونه ای نبود که هر کسی بتواند آن را حل نماید. برای مثال در همان فیلم دیدیم که بروس بنر یا هالک فقط می توانست زمان را در داخل بدن اسکات لنگ تغییر بدهد و او را تبدیل به یک نوجوان، یک پیرمرد یا یک نوزاد کند.

به جز استارک و بنر، گزینه های دیگری هم وجود دارند که می توانستند همان راهکار را ارائه دهند. پرش زمانی، ایده اسکات لنگ، پس از به دام افتادن او در قلمرو کوانتومی بود و هنک پیم، هوپ ون داین و به ویژه جنت ون داین نیز می توانستند موثر باشند. جنت پس از چندین دهه گم شدن در قلمرو کوانتومی، بیش از هرکسی درباره این مکان اطلاعات داشت و امکان گذر زمان را به وسیله آن درک می کرد. جنت با یاری هنک و هوپ که خواستار بازگشت اسکات بودند و با استفاده از دانش خود می توانست مفهوم مشابهی از پرش زمانی را ارائه دهد.

این که آیا آن ها ابزارهای تکنولوژیکی برای انجام این کار را داشتند یا خیر، موضوع دیگری است. نابغه علمی دیگری که می توانست راهکار سفر در زمان را ممکن کند شوری است. او با وجود سن و سال کم خود، در زمینه علمی بی عیب و نقص بود. او مانند تونی استارک از منابع عظیمی که در اختیار داشت برای ایجاد سلاح های فناورانه و خارق العاده استفاده نموده بود و در عین حال طراحی لباس ابرقهرمانان را بر عهده داشت. بنابر بعضی از تئوری ها شوری می تواند به پلنگ سیاه تازه تبدیل گردد اما طبق فیلم انتقام جویان: جنگ ابدیت باید گفت که او صرفا می تواند مانند بنر و استارک باشد. وی هنگام بحث درباره چگونگی حذف سنگ فکر از بدن ویژن، از بنر پرسید: چرا سیناپس ها را دوباره برنامه ریزی نکردید تا به طور جمعی کار نمایند؟ پاسخ مضحک بنر این بود که او و استارک به این موضوع فکر ننموده بودند. بدیهی است که نبوغ شوری در موارد خاصی می تواند شرایط تونی استارک را تحت الشعاع قرار دهد و به همین دلیل، او می توانست شرایط را برای سفر در زمان، با یاری دانش و تخصص هنک پیم و جنت ون، فراهم کند و این موضوع کاملا قابل باور است.

مسائل انتخاب رهبر و استقرار انتقام جویان در واکاندا

پس از نابودی تعداد زیادی از قدرتمندترین قهرمانان زمین، این سوال مطرح می گردد که چه کسی رهبری آن هایی را که باقی می مانند، بر عهده خواهد گرفت. به هر حال، علی رغم مسائل بین تونی استارک و استیو راجرز که در فیلم کاپیتان آمریکا: جنگ داخلی به اوج خود رسید، آن ها از زمان شروع به کار انتقام جویان را رهبری می کردند. هر دوی آن ها می دانستند چه زمانی برای هدفی بزرگ تر با هم متحد شوند. اگرچه گاهی، مانند زمان مرگ مامور کولسن در انتقام جویان، به یک تلنگر احتیاج داشتند. در نتیجه، غیبت آن ها یک خلاء قدرت اجتناب ناپذیر ایجاد می کرد. البته گزینه های زیادی برای پر کردن این خلاء وجود داشت. نیک فیوری با توجه به سابقه اش، یکی از گزینه های تعیین این جایگاه خواهد بود، اگرچه پیوند او با قهرمانان به جای مانده ضعیف تر به نظر می رسید، زیرا او شخصا هیچ یک از آن ها را به عضویت تیم درنیاورده بود. علاوه بر این، نقش او در دنیای سینمایی مارول بیشتر مانند یک ناظر بوده که قهرمانی در مقیاس بزرگ را به افراد استثنایی دیگر واگذار نموده است.

دکتر استرنج مطمئنا یکی دیگر از افرادی است که با این شرایط مطابقت دارد، اگرچه قبل از رویدادهای انتقام جویان: جنگ ابدیت هیچ پیوند رسمی با هیچ یک از انتقام جویان نداشت. با این حال، نحوه برخورد و مقابله استرنج با تونی استارک نشان می دهد که او احتمالا همین کار را با افرادی مانند فیوری و هنک پیم نیز انجام می داد. محتمل ترین نتیجه می توانست این باشد که او یک جایگاه آزاد و پویا در تیم داشته باشد.

همان طور که در شاهین و سرباز زمستان دیدیم، سم ویلسون و باکی بارنز به خصوص پس از این که شوری برنامه های هایدرا را از فکر باکی حذف کرد به اشتراکات زیادی با استیو راجرز یا کاپیتان آمریکا رسیدند. با این حال، با توجه به بالا بودن مخاطرات این جایگاه و با توجه به این که هر دوی این نفرات (تا آن مرحله در دنیای سینمایی مارول) شخصیت هایی جانبی بودند، رهبری آن ها گزینه ای بعید بود. هم چنین رهبری پیتر کویل یا استارلرد نیز به همان مقدار غیرقابل قبول بود. عواقب شکست شخصی او در متوقف کردن تانوس در فیلم انتقام جویان: جنگ ابدیت و فقدان گامورا، او را در مسیری جالب به سوی رستگاری راهنمایی می کرد که تقریبا شبیه فرایند ثور بود و وی را به گزینه ای نامحتمل برای رهبری انتقام جویان تبدیل می کرد.

در نتیجه، کاندیدای واقع بینانه تر رهبری، پادشاه تی چالا یا همان پلنگ سیاه است. جدا از قدرت فیزیکی و موقعیت سلطنتی او، تسلط به نفس و خوی آرام این قهرمان نقطه مقابل معقولی در مقابل خصوصیات دکتر استرنج بود. هم چنین او یک عنصر کاربردی تر برای مسائل در اختیار داشت و واکاندا ابزار و فناوری لازم را داشت تا پایگاهی ایده آل برای عملیات پرش زمانی باشد. درگیری اصلی انتقام جویان: جنگ ابدیت در خاک واکاندا رخ داد و این کشور مکانی مناسب برای یک واکنش سریع بود. همان طور که در صحنه پس از تیتراژ انتقام جویان: جنگ ابدیت تعیین شد، نیک فیوری و ماریا هیل از وقوع یک اتفاق در واکاندا مطلع بودند و مطمئنا به آن جا می رفتند تا ببینند چه اتفاقی اتفاق افتاده است. شوری نیز احتمالا با استفاده از فناوری واکاندا در آزمایشگاه خود عملیات را شروع می کرد. پس واکاندا مکانی معقول برای شکل دادن نقشه های اولیه برای برگرداندن قهرمانان و باقی مردم بود.

نقش مهم دکتر استرنج

دکتر استرنج تعداد زیادی از نسخه های مختلف آینده را دید و آنالیز کرد و بنابراین تنها راه ممکن را می دانست. او اعتماد به نفس و قدرت بالایی داشت و از انشنت وان قدرتمندتر بود. پس شاید جالب باشد که بدانیم مطلعی او از ترکیب وقایع برای کسب پیروزی چگونه بر تعامل او با سایر انتقام جویان تاثیر گذاشته است.

مهم ترین مورد به احتمال زیاد پیتر پارک یا مرد عنکبوتی بود. او به عنوان دستیار تونی استارک، ضربه سخت تری از دیگران به علت فقدان استارک خورد و با توجه به جوانی و خامی خود، احتیاج به پیدا کردن یک مربی یا شخصیتی تازه برای یادگیری داشت. پیتر پارکر در مرد عنکبوتی: راهی به خانه نیست، به طور غریزی احساس می نماید که استرنج می تواند در مقابله با مسائلی که پس از وقایع فیلم مرد عنکبوتی: دور از خانه برای او رخ می دهد، به او یاری کند. با این حال، باز شدن درهای چنددنیای در راهی به خانه نیست به این موضوع اشاره داشت که ساده لوحی و خامی پارکر عوارض ناخواسته ای برای برنامه های دکتر استرنج به همراه دارد.

سختی به دست آوردن سنگ روح

واضح ترین مسئله ای که در کوشش برای به دست آوردن مجدد سنگ های ابدیت ایجاد می گردد، بازپس گیری سنگ روح از ورمیر است. همان طور که در هر دو فیلم بازی خاتمهی و جنگ ابدیت تعیین شد، هزینه و تاوان به دست آوردن سنگ روح قربانی کردن فردی ارزشمند است. نفرات تعیینی در میان انتقام جویان اصلی، برای این کار وجود داشتند. با این حال، بخشی از آن ها نابود شده و گزینه های کم تری موجود بودند و دیگر روابطی شخصی مانند رابطه بین بین کلینت بارتون و ناتاشا رومانوف بین قهرمانان وجود نداشت.

به طور واقع بینانه، تنها شخصیت هایی از بین آن هایی که باقی خواهند ماند و چنین پیوند عاطفی دارند، اعضای نگهبانان کهکشان هستند. مطمئنا در فیلم های نگهبانان کهکشان شاهد عمق عشق خانوادگی بین این شخصیت ها بوده ایم. مسئله این است که برای نگهبانان کهکشان بسیار غم انگیز است که پس از قربانی شدن گامورا در انتقام جویان: جنگ ابدیت به وسیله تانوس، دو نفر از اعضای دیگر خود را هم به همان روش از دست بدهند. با این وجود، درکس ویران گر به احتمال زیاد خود را به خاطر دوستانش و به خاطر انتقام مرگ همسر و فرزندش به دست تایتان دیوانه قربانی می کرد. نقشه اصلی درکس این بود که تانوس را بکشد تا انتقام مرگ خانواده اش را بگیرد و در چنین شرایطی شکست نقشه تانوس به این معنی بود که کویل، مانتیس، گروت، راکت و نبیولا می توانند راه او را ادامه دهند.

انتقال آسان جایگاه در دنیای سینمایی مارول

شکی وجود ندارد که بازی خاتمهی پس از جنگ ابدیت، نتیجه ای بسیار رضایت بخش برای حماسه بی نهایت رقم زد. عمق دراماتیک محض مبارزه بین تانوس و انتقام جویان تماشایی و عملیاتی که منجر به بازگشت همه قهرمانان شد، به طرز درخشانی زیبا بود اما موضوعی که هیجان انگیز و عمیقا احساسی محسوب می شد، انتقال جایگاه قهرمانان دنیای سینمایی مارول بود که سخت به نظر می رسید و افرادی مانند مرد آهنی به سختی جایگزین خواهند داشت.

با این حال، امکان تعامل مرد عنکبوتی، پلنگ سیاه، دکتر استرنج، زنبورک، شاهین، سرباز زمستان و به جای مانده نگهبانان کهکشان با نسخه های جوان تر باقی انتقام جویان اصلی (و البته خودشان) خود یک ایده مجذوب کننده است. بازگرداندن همه و اثبات آمادگی آن ها برای رهبری انتقام جویان در آینده، راهی عالی دیگری برای خاتمه دادن به حماسه بی نهایت بود. با این وجود، در این صورت، فقدان و غم بزرگ پرده خاتمهی فیلم جنگ ابدیت می توانست کمی ناامیدنماینده باشد و شاید هیچ چیزی نمی تواند همان وزن احساسی فیلم اصلی یا پایکوبی استیو راجرز با پگی کارتر در سال 1949 را داشته باشد.

منبع: screenrant