موز رسیده بهتر است یا نارس؟ پرتقال چطور؟ دیگر میوه ها؟ - وبلاگ مهدی

به گزارش وبلاگ مهدی، پنج نوبت خوردن میوه در روز می تواند به میزان کافی سخت باشد. اما مهمتر از آن این است که خوردن میوه و سبزیجات در مرحله مناسبی از رسیدن آن نیز می تواند برای سلامتی مهم باشد.

هنگامی که میوه ها می رسند، سطح قند، آنتی اکسیدان ها و ویتامین C در آن ها چگونه تغییر می نماید؟ آیا مفیدتر می شوند یا مضرتر؟ موز رسیده بهتر است یا نارس؟ بهتر است پرتقال را چه زمانی بخوریم؟ این ها سوالاتی است که در این مطلب پاسخ هایشان را پیدا می کنید.

پنج نوبت خوردن میوه در روز می تواند به میزان کافی سخت باشد. اما مهمتر از آن این است که خوردن میوه و سبزیجات در مرحله مناسبی از رسیدن آن نیز می تواند برای سلامتی مهم باشد.

انتظار کشیدن تا رسیدن تمشک می تواند مزایای تقویت نماینده سیستم ایمنی این میوه را افزایش دهد، در حالی که موز های لکه دار بیشترین انواع قند را دارند؛ و از نظر تئوری بهتر است پرتقال را خیلی طولانی در ظرف میوه رها نکنید تا مطمئن شوید زمانی که ویتامین سی آن در بالاترین سطح است آن را مصرف می کنید.

صبر کنید تمشک رسیده و آبدار گردد

این طور تصور می گردد که تمشک هرچه می گذرد بهتر می گردد، اما نه فقط به این خاطر که آبدارتر و خوش طعم تر می گردد. توت تابستان با گذر زمان ترکیبات بیشتری با خصوصیات آنتی اکسیدانی ایجاد می نماید.

این اثر به یک آنتی اکسیدان به نام آنتوسیانین مربوط است که باعث رنگ بنفش تیره این میوه است. این آنتی اکسیدان در سایر انواع توت های تیره، قرمز یا بنفش نیز یافت می گردد. هرچه میوه تیره تر باشد، آنتی اکسیدان موجود در آن بیشتر است.

در واقع وقتی تمشک به خوبی می رسد سطح آنتی اکسیدان آن چهار برابر افزایش می یابد، اما مکانیسم علت این اتفاق هنوز چندان تعیین نیست.

افزایش سطح آنتی اکسیدان ها می تواند به بدن شما در مقابله با بیماری ها یاری کند. آنتی اکسیدان ها به مبارزه با رادیکال های آزاد یاری می نمایند، که مواد مضر در بدن هستند و می توانند باعث بیماری ها مانند بیماری قلبی عروقی شوند.

تمشک بعلاوه مجموعه ای از سایر مزایای سلامتی را نیز به همراه دارد. این میوه ریز بعلاوه حاوی ویتامین C و پتاسیم بالایی است.

پرتقال نیمه رسیده برترین است

دقیقا مانند آنتی اکسیدان های موجود در تمشک، پرتقال نیز در مرحله رسیدن بهبود می یابد، زیرا ویتامین C بیشتری فراوری می نماید.

تعیین نیست که چرا این اتفاق می افتد، اما ویتامین C به علت آب و هوا یا رشد میوه می تواند افزایش یابد. در حقیقت ویتامین C سایر میوه های دسته مرکبات نیز افزایش می یابد، اما نه به میزان پرتقال.

محتوای ویتامین C پرتقال ها در حالت نیمه رسیده در بالاترین حد خود است و وقتی میوه کاملا می رسد ویتامین سی آن کمی کاهش می یابد. همین الگو در لیمو نیز مشاهده شد، اما غلظت ویتامین C آن کمتر بود. در فلفل و آناناس هم همین طور.

ویتامین C نقش مهمی در محافظت از سلول ها، حفظ پوست و استخوان سالم و یاری به بهبود زخم ها دارد.

اما زمانی که بحث ویتامین به میان می آید نحوه نگهداری از میوه ها و پخت آن مهم است. وقتی میوه ها به آرامی در کابینت یا یخچال تجزیه می شوند، ویتامین C تجزیه می گردد.

وقتی سیب زمینی را برش می دهید، قهوه ای می گردد، اما هرچه ویتامین C بیشتری داشته باشد، بعد از برش دادن، دیرتر قهوه ای می گردد. سیب زمینی های نو نسبت به سیب زمینی های قدیمی تر ویتامین C بیشتری دارند. همین موضوع در خصوص سیب نیز صدق می نماید. به همین علت است که باید برخی چیز ها را در یخچال نگهداری کنید تا خراب نشوند.

بزرگسالان به 40 میلی گرم ویتامین C در روز احتیاج دارند. اما نباید زیاد نگران محتوای ویتامین C میوه و اندازه رسیده بودن آن باشید، زیرا خوردن یک پرتقال، چه رسیده باشد و چه بیش از حد رسیده، بیش از حد کافی بدنتان را تامین می نماید. اما از طرفی نحوه تهیه غذا مهم است.

ویتامین C یک ویتامین محلول در آب است، بنابراین در صورت جوشاندن محتوای آن در غذا ها به شدت کاهش می یابد. در عوض بهتر است میوه ها و سبزیجات را به شکل خام یا بخارپز مصرف کنیم، زیرا این فرآیند پخت ویتامین C را حفظ می نماید.

موز رسیده یا نارس؟

تنها طعم و بافت آن نیست که با رسیدن موز تغییر می نماید بلکه شیرین تر هم می گردد. مانند همه میوه ها، موز نیز با رسیدن نشاسته را به قند های ساده مانند ساکارز، گلوکز و فروکتوز تجزیه می نماید. این ها راحت تر در جریان خون جذب می شوند، که می تواند باعث افزایش سطح قند خون گردد.

این موضوع باعث می گردد که موز به یک میان وعده عالی برای کسانی که در پی منبع سریع انرژی هنگام ورزش هستند، تبدیل گردد.

در حالی که افزایش قند باعث تغییر محتوای کالری میوه نمی گردد، اما می تواند برای مبتلایان به دیابت مشکل ایجاد کند؛ بنابراین اگر دیابتی هستید، باید این موضوع را به خاطر داشته باشید، زیرا در حالت ایده آل می خواهید کربوهیدرات هایی را مصرف کنید که آهسته تر جذب می شوند. درنتیجه بهتر است بیماران دیابتی موز نارس مصرف نمایند.

برخلاف محتوای قند، سطوح مواد معدنی موز به ندرت در طول فرآیند رسیدن تغییر می نماید. به عنوان مثال، موز سبز دارای میزان مشابهی پتاسیم مانند موز زرد است. اما موز نارس حاوی فیبر بیشتر و نشاسته مقاوم است؛ کربوهیدراتی که باکتری های خوب روده را تغذیه می نماید.

با یک موز سبز نارس، کربوهیدرات های نیمه قابل هضم مختلفی دریافت خواهید کرد که می تواند برای سلامت روده مفید باشد.

به طور کل توصیه می گردد که از مصرف بیش از حد میوه های استوایی شیرین و بسیار رسیده به علت محتوای قند زیاد خودداری کنید.

منبع: روزیاتو